Οπως και στο πρώτο «Happy Feet», η εικόνα είναι φαντασμαγορική, εμπνευσμένη και η μουσική ξεσηκωτική: περισσότερες διασκευές από πρωτότυπα τραγούδια, αλλά σε δυναμικές εκτελέσεις και με υπέροχα πιγκουινοχορευτικά νούμερα. Ο,τι η ταινία χάνει ως σίκουελ (έχουμε ξαναδεί τους πιγκουίνους να τραγουδούν και να χορεύουν en masse), το κερδίζει με τη στιβαρότητα ενός ακριβού, εντυπωσιακού, mainstream animation, αλλά κυρίως με με την τρυφερότητα του σχεδίου και της ιστορίας της στην οποία πρέπει πραγματικά να είσαι πολύ κυνικός για ν’ αντισταθείς.